සිත පූදින පෙම් කැකුලක සුවඳ කවා
ඇත මගේ හදවතෙ හරි මැද ම හොවා
වත ඔබේ දැක සැඟවුනි පුන් සඳ ද පවා
සිත මගෙ රිදුම් දේ දැන් මුලු ගතම දවා
යනෙනා මග දිගට රැඳි පා සටහන් අතරේ
දැනෙනා දෙයක් ඉතිරිව නැති වග තේරේ
සිතනා විලස නොම වී දෙහදක පෙම විසිරේ
පතනා පෙමක හිමිකමකට ඉඩකඩ ඇහිරේ
මහිම නොවෙද ඔබ හට මා පෙම් බැඳි සිත
මෙහිම ගිලන් වෙන්නට වුනි පරාජිතව ගත
කිසිම දෙයක් නොවුනා ලෙස සිටිමුව සිතසිත
අහිමි පෙමට උරුම කියා වෙහෙස නොවෙන් සිත
No comments:
Post a Comment