අමාවක රැයක් බලා සිටි පාලු සිත් අහස
අටවකට පිපුනු සදිසි පුන්චි තරු කැකුල
කලුවක නොම ගැටී හදවතක් එලි කෙරින
තුන්සිතක වත් නොතිබු පෙම් මලක් පීදුන
හාත් පස කලුවරම වෙලා වට සීතලක්
කාත් කවුරැ හෝ නොමැති මග මහ දුරක්
නෙත් පුරා නැගෙන කඳුල විය මහ බරක්
ඒත් මට නුඹෙ එලිය හිතට දුන් තව දුකක්
පාලු බව වෙලා ගෙන තිබූ දිගු පුරුද්දට
යාලු බව නුඹෙ එලිය වෙනසක්ව වී මෙ මට
ඉහිලු දුක වට කඳුල හද දෙඇස දෙක අගට
කෝල කම් එපා දුක හුරුයි පෙර මගෙ පවට
No comments:
Post a Comment