ඉන්නට හිටින්නට නොම ඇති පාදඩ අයට
කන්නට පිනට නොසොල්වා අත පය ද කට
කරනට මුලා පොඩි ජන අන්දා ගොන් කමට
රටකට වින කටින මුත් ජය පසැසුම් ගී උන්ට

පහදා මුසා බස් රස කර බොරුවට මී පැණි තවරා
වෙනදා මෙන්ම එක පාටට වෙන වෙන දොස් පවරා
කවදා වත් නොදුන් දේවල් දෙන බව කීමුත් මෙවරා
හැමදා මෙන්ම මෙවරද පොඩි ජනයා කරඇත සේ ගවරා

සහ මුලකින්ම උදුරා බිය සැක හොරකම වැනිදේ
මහ ඇදුරන් පොඩි නායක ගන සැම කී නොම කීදේ
දහ ජඩ දුරාවේ යන හැත්තට අපි නොම දුන්නට චන්දේ
පහ කර ලන්නේ දැන් උඹලම ගිලදැමු තනකොල මැතිඳේ

ගජයා

යන්න හදන සිත රඳවා ගන්නටයලි වෙහෙසෙන්න එපා
ඉන්න හිතක් නැති ඔබෙ සිත ඔබ රවටා ගන්න එපා
දුන්න පෙමට කල ගනු දෙනු ගැන පසු තැවෙනු එපා
සින්න නොවුනු නුඹ ඇයිඅද මගෙ නම දින්නෙ දෙපා

කොයිතරම් හිත හදා ගත්තද නෙතට කඳුලක් උනයි
ඇතිතරම් දැන් සුසුම් ලෑවත් සිදුව දේ මට සිදු වුනයි
මෙරතරම් උස පෙම් කලා මා නුදුන් දේ මගෙ පනයි
මගෙතරම් නැති වෙන උනුසුමට කෙලෙස සිත යා වුනැයි

සඳ නැගේ තරු නැගේ අහස හරියට නුඹ වගෙයි
හද පෙලයි නෙතු රිදේ කඳුලු අතරින් නුඹ පෙනෙ‍යි
අද ගියත් තවම හිත හිතන්නෙ ඒ නුඹ ගැනයි
පද හදා ගන්නෙපා වරද මා මිස නුඹ නොවෙයි

ගජයා

පෙර දවසෙ ගිය පාර මතකයක ඇත මගෙ හිරවෙලා

ඉර හැරෙන වෙලාවට මේ පාටමයි එක යායක් වෙලා

කර පොවා බලද්දි අතීතය දැන් ඇත නටඹුන් වෙලා

සර දමක් දෝ කොහෙද සොබා දම මාව වියපත් කලා

අවු රුදු විසි නවයකට වැඩි පෙර දින ඒ කාලේ

කවු රුද එබී හදවත පුරා සිත පිරිමැදි ලීලේ

සිවු රුමකට ගෙන හැම විට නුඹ ගැයු ඒ තාලේ

දෙවු රක සිටිමුත් නුඹ නොමැතිව තනිවම මෙමං තලේ

සය වසරක් ගෙවී ගොස් නොවැ නුඹ දෙව්ලොවට වෙලා

පය පැකිලෙන විටෙක නුඹ අත හැම දා වුනි සවිය වෙලා

ගිය දා පටන් ලී සැරයටියට මගෙ මතකය දී වාරු වෙලා

පය තැබු තැන් කොහි ඇතිද සෙව්වත් කල් ඉකුත් වෙලා

ගජයා

විසල් කලු ගලක් මෙනි ඇගෙ සිත මහරු

කමල් විල පිපි මෙනි පිරි මුව හස තඹුරු

නිමල් ලෙස කියු ඇගෙ තතු විමසනු කවුරු

පලල් දෙතොල් ඇගෙ මුවගට දෙයි රුසිරු

සවි කර ජීවිතය ගෙන යන්නට නිති සමබරව

අවි යක් කර නොගෙන සිටියද තනිකඩ හුරුව

කවි යක රැඳුන සිත ගෙන ආ මග මිට මොලව

දිවි යක සුවය සෙනෙහස නොලැබුනි ඈ පැතුව

කල් යත් යත්ම මී පැණි වුව මිහිරි නොවේ

සල් මල් ගස වුවද විටකදි සුවඳ නොවේ

සිල් ගත් සිත වුවද නොවිඳි නු ඇත අමර සුවේ

සල් ලිය ජීවිතය වූ විට හිත ගත ඉබේ දැවේ

සවියට නොම ඉන්න දිරියක් ඇති නොවුනු ගතේ

පලියට හැඬුම කඳුලට දිය ඉඩ නොහැකි නෙතේ

එලියට කලුවරට සඳ හිරු එකමයි මෙම දියතේ

කවියට ඔබේ පිසලයි නැගෙනා කඳුල නෙතේ

ගජයා

පාන් දර ඇහෙන නෝක්කාඩුව ලිප එක්ක

හීන් කෙඳිරිය කටක නිතර නුඹෙ මම දැක්ක

පාන් කාලට වඩේ බත් නැතුව ගිනි රැක්ක

කේන් තිය පහවුනේ මල්පැන් පොද එක්ක

මල් වැටුන ගුරු පාරෙ ඉස්සරම උඹ දැක්ක

කල් ඇතුවම අවුත් බලා සිට මග රැක්ක

සල් මලක සුවඳ දී දෙන සිනා පොද එක්ක

කල් යත්ම නුඹ කොහෙද ඒත් මම උඹ එක්ක

එදා වගෙ හැමදාම මම හිතන හීනයක

හදා ගනු බැරිනොවේ රිදවනා වැරදි එක

සදා කල් රැඳෙනු බැරි එකම එක හදවතක

බෙදා වෙන් නොවු එක ගෙදර තැන් දෙකක

ගජයා

තාත්තා නැති වෙච්චි
අම්මෙකුයි පොඩි කොල්ලෙකුයි
ඇවිත් හිටියා පෝලිමේ
කච්චේරියේ කලුතරට
මාත් එක්කම ඉස්සරාහින්
හිනැහුනා යන්තමට
පින් පඩි කොලේ හදා ගන්නම

පඩි නැගලාම හෙම්බත්ව
මගෙ කනෙත් බේරුනා දාඩියම
වතුර බෝතලය පෙවුනාම
එකම එක උගුරක් හිටගෙනම
පොඩි එකා ගේ මුන කට
හිනැහුනා දුන් වතුරත් එක්කම

දෙකෙන් පහලට යන්න ඊලඟට
බැංකුවට පහලින් ඉහලට
ආයෙමත් කඩ පොලට
පොටෝ කොපියක් ගන්නට
මග දිගට පොඩි එකා එල්ලිලා
අම්මත් එක්ක හති ද දා පස්සෙන්ම

මහත්තය දැන් යන්න
ඔය අම්මත් යන්න
හෙට අපේ සර් නෑ පදවි ප්‍රාප්තිය නිසා
පුලුවන්නම් එන්න කෝල් එකකුත් දෙන්න
අපිනං අනිවාර්යයෙන් එනව නියෝගය ඒක
ඒත් ඉතින් සර්ල හෙට නෑ ඉතිං මිස් ගේ හිනා කට
කොලඹ යනව නේ හිටං බෙරි උනා අම්මගෙ මූණ

ගජයා

අහසක පිපුනු තරු මල විය නුඹ ගගන තලේ

පහසක විඳිනු කෙලෙසක දුර හදවතක් සැලේ

අකුලක පිපුනි නම් නුඹ මල ලෙස වන වදුලේ

කටුවක ඇනුන මුදු විඳිමි සුවඳ මෙ හැම වෙලේ

අමාවක දාක අහසේ පවතින ගන කලුව

සැබෑවක ඔබයි ගන හද අඳුරක් නිති මැකුව

කලාවක පුරන අව සඳ ලඟම උන් තනි තරුව

පමාවක වෙලා හෝ නුඹෙ රුව මා හද පෙලුව

අහසට උරුම දෙය අහසට හිමි ඇති හන්දා

පොලොවට උරුම කම් කීමට බැරි හන්දා

අහසට පොලොව වැඩි වැඩියෙන් දුර හින්දා

හදකට නොම දැනී මගෙ හිත ඉකි බින්ඳා

ගජයා

හිස සිට දෙපතුලට නොමැතිව අඳිනට ගොමස් කඩක්

කුස කට නොදෙන හරියන්නට තුන් වේලෙන් එකදු කටක්

දස අත බැලුව හොත් නොපෙනෙන මෙහි ඉමක් කොනක්

රැස කගෙ ජීවිතය ඇත්තේ විඳිමින් නෙක අපා දුකක්

හඳකට ගොසින් හෝ ගෙන සහලින් සිය ජනයාට

කටකට ලබා දෙන බව අන්ඳා පෙර කිව් මුසාවට

ඇට අට ගන්න හති වැටිලා තම කතිරය දුන්නාට

පිට රට හෙන පුපුරු ගෙඩි වැටුනා අපෙ කරුමයට

හෙට්ටු කරන් පොඩි මිනිහගේ හෙලනා රන් දහඩියට

තට්ටු මාරු ලෙස රට කරවන මේ ජඩ ගොන් රැලට

මට්ටු කරන්නට ඉපදුන රතු තරු මිටි දැකැති පෙලට

කට්ට ලෙවති තාමත් ගොලු බිහිරිව අඳබාලුන් ලෙසට

අපට පන්ති පහ කියවා නොව විසි තිස් වසරක්ම

රටට අන්ති මයි නැති කලෙ රට මෙන් වූ ජීවිතම

පිටට පෙන්වු මුල් තැන් ගත් ලොකු ලොකු වුන් පෙලම

රටට වින කරන ජඩජයන්ගේ උන් පර වහලුන් වීම

ගජයා

බලා සිටියදී කලුවට තිබු අහස දෙස

වලා යටින් දුටුවෙමි තරු කිනිති දෙස

හෙලා විලට වට ඉන් තරුවක් දිලුනු යස

නෙලා ගන්නෙ කෙලෙසක විලට බැස

ජීවන ගමනේ ගෙව් දින සති මාස ගනන්

පීදෙන කැකුලු තරු මල් සිය දහස් ගනන්

පෑදෙන විලට වට මේ තරු මලම අරන්

පාවෙන දෙහද ඉවසා සිටී දෝ දුකම දරන්

විලකට වැටී අහසක සිටි තරුවක් රැයක

කලකට පෙරදි ලද සුවයක් වන් නුබකුසැක

කෙලෙසට විඳිනු හැකි දෝ මේ සීතල විලක

තරුවට උරුම මෙය නම් වෙයි ඒ පෙර පවක

අහසට සඳට තරුවට අයිතිය වෙති කවුරු

විලකට වට දිය සීතල ගති ඇති එය නුහුරු

තරුවට අහස මෙන් සඳ වුවද අයිති කරු

කෙලසට කියනු මා තරුවට පෙම් කල අයුරු

ගජයා

අසා දුකට පත් මිනිසුනගෙ නැති බැරිකම ගෙන පාන

පසා කරන ලය බොරු බේගල් වපුලා ගෙන ඇද බාන

දෙසා බාන වැදි බන නොයෙකුත් නෙක රූ පාටගෙන

මුසා බසට රැවටුන බව දන්නේ පසුවයි මේ අපේ දන

හිනා කට දමා නෙක විසිතුතුරු ඇඳුමෙන් සැරසීලා

මනා ලෙස මුසා බස ජන මන දෙවනත් කර ලීලා

දෙනා නොදෙන නෙක දෑ පා මුල දොරලඟ තියලා

මනා පයක් ලැබ නොලැබම මැති සබයට උන් පැනලා

රට කරවන නිති රැක වරනය සෙත සැදුමද නියම වුන

හෙට ගැන නොවෙද උන් සිත යෙදු මුදු එය නොම සිතන

කට මැත දෙඩුම මිස ජඩ වැඩ බොරු බස් හැමවිට දොඩන

මට අවසරය දෙනු මැන නීතියෙ කගපත මුන් හැම නසන

ගජයා

හද වත උපන් කවි සිතුවිල්ලකට

පද බැඳින අම රස එන විලසකට

මද හස නැඟෙන කාගෙත් මුවකටට

අද විරසකක් ඇයි එය වුනිද වරදකට

රස මුසු අරුතකට නොම කල වෙලාව්ක්

බස ඔබේ නොම දෙනු නැත මුලාවක්

පස මිතුරු ලෙස දකිනු ඇයි මෙය කලාවක්

පස සිය යුතු නොවෙද ඇය ගැන සැබෑවක්

හිත ගැන ඔබට මට කිව නොහැකිය කතාවක්

මත ගැටුමකට යා නොහැකිය එය දිගු කතාවක්

සිත ඔබ හැඳුනුයෙද පෙර ඇගෙ ඔබ කී වතාවක්

ඇත ඔබ නුහුරු ලෙස සිතනා වරදක බැඳි විලාසයක්

පැහැ සර අරුන දෙන සුව දවසක උදයේම

දැහැ නක සම වැදුන සිත පිබිදුනි තුන්යාම

නැහැ තවම ඔබගෙන් මගෙ සිත මිදිලා තවම

සැහැ සිව සිතන එක පෙර මගේ පව් කාර කම

ගජයා

දිව සලු පිලි රන් අභරන දෙනු කොහොමද

සුව යහනක සතපන්නට ඉඩකඩ කොයින්ද

මුව කමලට වත්සුනු සුව කෝම දෙන්ද

බවනක් වී අතු පැලෙ මගෙ නුඹ රැඳෙයිද

නිල් තරු මල් අහසෙ පිපුන රෑ මැදියමකට

හිල් අතරින් සඳ රැස් පිල් කඩ වැටි යහනට 

මල් පුසුඹක් හීන් සැරේ අවුදින් වටකොට

සල් සපුමල් සුවඳ කුමට නුඹ මට නැතිකොට

දාන පබලු මල් ගෙතු වැල් ගෙල වටකොට

පේන දුරින් හිත කකියයි නුඹ අසලින් යනවිට

හීන හතක පෙනුනා මට හැර යන බව ගම රට

පාන හිනාවක් පමනද ඉතිරි කලේ නුඹ මා හට

ගජයා