විසල් කලු ගලක් මෙනි ඇගෙ සිත මහරු

කමල් විල පිපි මෙනි පිරි මුව හස තඹුරු

නිමල් ලෙස කියු ඇගෙ තතු විමසනු කවුරු

පලල් දෙතොල් ඇගෙ මුවගට දෙයි රුසිරු

සවි කර ජීවිතය ගෙන යන්නට නිති සමබරව

අවි යක් කර නොගෙන සිටියද තනිකඩ හුරුව

කවි යක රැඳුන සිත ගෙන ආ මග මිට මොලව

දිවි යක සුවය සෙනෙහස නොලැබුනි ඈ පැතුව

කල් යත් යත්ම මී පැණි වුව මිහිරි නොවේ

සල් මල් ගස වුවද විටකදි සුවඳ නොවේ

සිල් ගත් සිත වුවද නොවිඳි නු ඇත අමර සුවේ

සල් ලිය ජීවිතය වූ විට හිත ගත ඉබේ දැවේ

සවියට නොම ඉන්න දිරියක් ඇති නොවුනු ගතේ

පලියට හැඬුම කඳුලට දිය ඉඩ නොහැකි නෙතේ

එලියට කලුවරට සඳ හිරු එකමයි මෙම දියතේ

කවියට ඔබේ පිසලයි නැගෙනා කඳුල නෙතේ

ගජයා