අසා දුකට පත් මිනිසුනගෙ නැති බැරිකම ගෙන පාන

පසා කරන ලය බොරු බේගල් වපුලා ගෙන ඇද බාන

දෙසා බාන වැදි බන නොයෙකුත් නෙක රූ පාටගෙන

මුසා බසට රැවටුන බව දන්නේ පසුවයි මේ අපේ දන

හිනා කට දමා නෙක විසිතුතුරු ඇඳුමෙන් සැරසීලා

මනා ලෙස මුසා බස ජන මන දෙවනත් කර ලීලා

දෙනා නොදෙන නෙක දෑ පා මුල දොරලඟ තියලා

මනා පයක් ලැබ නොලැබම මැති සබයට උන් පැනලා

රට කරවන නිති රැක වරනය සෙත සැදුමද නියම වුන

හෙට ගැන නොවෙද උන් සිත යෙදු මුදු එය නොම සිතන

කට මැත දෙඩුම මිස ජඩ වැඩ බොරු බස් හැමවිට දොඩන

මට අවසරය දෙනු මැන නීතියෙ කගපත මුන් හැම නසන

ගජයා

හද වත උපන් කවි සිතුවිල්ලකට

පද බැඳින අම රස එන විලසකට

මද හස නැඟෙන කාගෙත් මුවකටට

අද විරසකක් ඇයි එය වුනිද වරදකට

රස මුසු අරුතකට නොම කල වෙලාව්ක්

බස ඔබේ නොම දෙනු නැත මුලාවක්

පස මිතුරු ලෙස දකිනු ඇයි මෙය කලාවක්

පස සිය යුතු නොවෙද ඇය ගැන සැබෑවක්

හිත ගැන ඔබට මට කිව නොහැකිය කතාවක්

මත ගැටුමකට යා නොහැකිය එය දිගු කතාවක්

සිත ඔබ හැඳුනුයෙද පෙර ඇගෙ ඔබ කී වතාවක්

ඇත ඔබ නුහුරු ලෙස සිතනා වරදක බැඳි විලාසයක්

පැහැ සර අරුන දෙන සුව දවසක උදයේම

දැහැ නක සම වැදුන සිත පිබිදුනි තුන්යාම

නැහැ තවම ඔබගෙන් මගෙ සිත මිදිලා තවම

සැහැ සිව සිතන එක පෙර මගේ පව් කාර කම

ගජයා

දිව සලු පිලි රන් අභරන දෙනු කොහොමද

සුව යහනක සතපන්නට ඉඩකඩ කොයින්ද

මුව කමලට වත්සුනු සුව කෝම දෙන්ද

බවනක් වී අතු පැලෙ මගෙ නුඹ රැඳෙයිද

නිල් තරු මල් අහසෙ පිපුන රෑ මැදියමකට

හිල් අතරින් සඳ රැස් පිල් කඩ වැටි යහනට 

මල් පුසුඹක් හීන් සැරේ අවුදින් වටකොට

සල් සපුමල් සුවඳ කුමට නුඹ මට නැතිකොට

දාන පබලු මල් ගෙතු වැල් ගෙල වටකොට

පේන දුරින් හිත කකියයි නුඹ අසලින් යනවිට

හීන හතක පෙනුනා මට හැර යන බව ගම රට

පාන හිනාවක් පමනද ඉතිරි කලේ නුඹ මා හට

ගජයා