කාට පළඳවමි ද කසුන් අතැඟිලි අරා
හෙට ගැන නොසිතනා පාරමී නොම පුරා
අට වක ද මේ කලුව හද නුබ කුස අරා
මට කුමට රන් මුදු නොවිද හී මල් සරා

පින් කල වගක් නොදැනේ හෙට ඒ ගැන හිතන
සන් සුන් නොවෙන හිත ඔබ මොබ හා සැරි සරන
යන්තම් දිවි ගෙවන නොසිතා සිදුවන කරුන
රන් මුදු කුමට තව වෙදැගිල්ලක් හමු නොවුන

පුන් සඳ දීලෙන විට පුර පස නැගෙන පැයේ
සන් සිඳු වමින් හැම හිතකම සතුට නොයේ
කන් කෙදිරියක් ලෙස හදවත අඳුරු රැයේ
රන් මුදු කීපයක් හඬමින් අසල තියේ

ගජයා